Szkoła Podstawowa nr 1 im Powstańców Wielkopolskich - sp1.krotoszyn.pl

Historia Szkoły Podstawowej nr 1 w Krotoszynie.

W miejscu, gdzie dziś mieści się Szkoła Podstawowa nr 1 im. Powstańców Wielkopolskich
w Krotoszynie stał budynek, w którym urodził się dyktator Powstania Styczniowego – generał Marian Langiewicz. Obecny budynek, przy ówczesnej ul. Kaliskiej 31 (dziś Aleje Powstańców Wielkopolskich 13) powstał na przełomie lat 1890/1891 (jak podaje kronika szkolna) lub
w 1902 r. (jak podaje Piotr Mikołajczyk w swoim kalendarium Krotoszyna) i mieściła się w nim szkoła niemiecka. Być może są to daty rozpoczęcia i zakończenia budowy. Warto dodać, że
w tym czasie w Krotoszynie mieszkało 12 373 mieszkańców. Do 1918 r. rektorem szkoły był niejaki Kaschny.

Z Bazy Systemu Indeksacji Archiwalnej jedyny Kaschny o tym nazwisku wymieniany raz jako rektor, a raz jako nauczyciel to Adolf Kaschny, mąż Louise Herdy. W 1896 r. w Krotoszynie przyszła na świat ich córka Marie Genowefa, a w 1897 r. również w Krotoszynie – córka Sophie Hildegard.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości placówka została przekształcona w szkołe powszechną. Kierownikami byli: rektor Cierniewski, rektor Jernajczyk, a od 1 stycznia 1926 r. - Wincenty Byłoński. O Cierniewskim ciężko cokolwiek powiedzieć, bowiem nie znamy jego imienia, a nazwisko jest bardzo popularne. Z kolei Czesław Jernajczyk (1862-1925) był nauczycielem od 1895 r. i kierownikiem od 1901 r. szkoły na Błoniu. Do szkoły na Alejach musiał przybyć w 1921 r. i pracował do śmierci 23 września 1925 r. 1 stycznia 1926 r. kierownictwo szkoły objął Wincenty Bytoński. Urodził się on 29 czerwca 1883 r.
w Czerniejewie w powiecie gnieźnieńskim, jako syn Ludwika Bytońskiego i Stanisławy
z d. Mohaupt. Ukończył on studia w Pile, a Wyższe Kolegium Nauczycielskie w Poznaniu. Przed przyjściem do Krotoszyna pracował w szkole powszechnej w Modrzu, w szkole powszechnej w Strzyżyniu, a pod koniec w podkrotoszyńskich Dzielicach i w Krotoszynie. Był on kierownikiem krotoszyńskiej placówki do 17 listopada 1939 r., kiedy to razem z rodziną został wywieziony do Generalnej Guberni (jako ciekawostkę możemy podać, że syn Wincentego Bytońskiego – Ludwik, nauczyciel trafił do obozu koncentracyjnego do Auschwitz, natomiast Henryk – do obozów koncentracyjnych w Sachsenhausen i Gross-Rosen). Szkoła do 1939 r. nosiła nazwę VII – klasowej Szkoły Powszechnej Męskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Krotoszynie. Poza Bytomskim nauczycielamim byli: Władysław Albert, Katarzyna Albertowa, Cyprian Walkowski, Helena Pomirska z d. Śliwińska, Stanisław Sutkowski, Wincenty Szymczak, Jan Połczyński, Tadeusz Krajewski, Jan Nasiadek oraz Albin Lorkiewicz (junior). Z kolei woźnym szkolnym był Antoni Czachowski.

Wincenty Bytoński był prezesem Związku Kresów Zachodnich, członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego, a także Narodowej Partii Robotniczej. Przez trzy kadencje był też radnym Rady Miejskiej w Krotoszynie, przez dwie jako członek Sejmiku Powiatowego, a przez jedną – jako członek Wydziału Sejmiku Powiatowego. 10 lutego 1945 r. Bytomski powrócił do Krotoszyna i zaledwie do 1 maja na stanowisku inspektora powiatowego ds. szkolnictw zorganizował kształcenie w powiecie. 1 maja jego obowiązku przejął Władysław Jurasz, który również wrócił z Generalnej Guberni.

Za jego czasów placówka była wyposażona we wszelką pomoc naukową, bardzo bogatą bibliotekę, gabinet fizyczno-przyrodniczy, pracownię robót ręcznych, epidiaskop, a także radio z głośnikami w prawie wszystkich klasach.

Po II wojnie światowej pierwsza nauka odbywała się w szkole powiatowej nr 4 przy Placu Wolności w Krotoszynie oraz w Szkole Powszechnej nr 1 przy ul. Kaliskiej w Krotoszynie.
Z racji tego, że budynek był zanieczyszczony, częściowo pozbawiony szyb oraz żadnych sprzętów, naukę zorganizowane w budynku przy kościele farnym, w której w czasie wojny mieściła się szkoła dla dzieci polskich. Pierwszym powojennym kierownikiem szkoły został Władysław Albert, przedwojenny nauczyciel. Szkoła przykościelna miała trzy sale, więc nauka odbywała się na dwie zmiany, a i tak pomieszczenia były przepełnione. Edukacja rozpoczęła się 9 lutego 1945 r., czyli kilka tygodni po ucieczce Niemców. Z czasem, gdy liczba dzieci się zwiększała, przychodziły one do szkoły co drugi dzień. W tym czasie w skład grona pedagogicznego wchodzili: Władysłąw Albert, Katarzyna Albert, Helena Śliwińska, Zofia Andersz, Jan Nasiadek, nauczycielka o nazwisku Jakubek, Helena Wnukowska, Stanisław Ludwiczak oraz Elżbieta Dudek. Już 21 lutego 1945 r. liczba dzieci osiągnęła poziom 506 uczniów, dlatego w tych trudnych warunkach dzieci często na lekcjach stały. Staraniem Miejskiej Rady Narodowej rozpoczęto uporządkowywanie najpierw szkoły przy ul. Kaliskiej, a następnie przy Placu Wolności. Mieszkańcy, często rodzice przynosili do szkoły ławki, tablice, a także schowane przed Niemcami godła, krzyże, czy książki.

Dzięki temu po feriach wielkanocnych nauka wróciła do budynku przy ul. Kaliskiej. 15 lipca podzielono Krotoszyn na trzy rejony i uruchomiona szkołę powszechną nr 2 w parku (obecnie SP nr 4), a 1 września szkołę powszechną nr 3 na Błoniu, co zluzowało ławy szkolne „jedynki”. Dodatkowe zamieszanie wywołało zmianę szkoły przy Placu Wolności
na gimnazjum i liceum handlowe (obecnie ZSP nr 2).

Szybko przy „jedynce” powstało Koło Opieki Rodzicielskiej, pomagające głównie sierotom, które straciły rodziców w czasie wojny. Zostało ono powołane 18 kwietnia 1945 r. w sali PPR w parku, a prezesem został przedwojenny prezes KOR – Franciszek Kowalski. W samym tylko 1945 r. KOR zajmował się dożywianiem ok. 200 dzieci, organizowaniem im ubrań i obuwia, czy również książek. Do 1947 r. szkoła wzbogaciła się o dwa poniemieckie zegary, pianino, fisharmonię oraz maszynę do szycia.

Nauka została przerwana w styczniu 1947 r. na dziesięć dni, z powodu niskich temperatur
i braku możliwości ogrzania placówki. Miejska Rada Narodowa przeznaczyła wówczas
na ogrzewanie szkoły 1,5 mln zł, a prace były wykonywane na przełomie lat 1947/1948. Od 1 września 1947 r. w szkole ruszyła klasa ósma, a 15 września 1947 r. kierownikiem szkoły został przedwojenn dyrektor – Wincenty Bytoński. W roku szkolnym 1948/1949 grono nauczycielskie składało się z 18 nauczycieli oraz dyrektora. W szkole w tym czasie nauczali: Władysław Albert, Katarzyna Albert, Helena Pomirska, Garbaciakówna, Bałecki, Zofia Kaczyńska, Ludwik Kaczyński, Helena Kierzkówna, Jadwiga Kurpiszówna, Stanisław Kalwara, Alfons Lorkiewicz, Stanisław Ludwiczak, Helena Połczyńska, Władysława Weisówna, Stanisław Swora, Janina Szymoczakowa, Wincenty Szymosiak oraz Stanisław Witkowski.
Z kolei woźnymi byli: Antoni Czachowski oraz Antoni Zakoński.

Wkrótce szkołę opuścili: Stanisław Kalwara oraz Alfons Lorkiewicz, którzy przenieśli się
do szkół zawodowych oraz Ludwik Kaczyński Bałecka, którzy zostali przeniesieni do liceum.
Z kolei Jadwiga Kurpiszówna opuściła szkołę i wstąpiła do zakonu.

Od roku szkolnego 1947/1948 szkoła zaczęła realizować program szkoły podstawowej siedmioklasowej. 1 stycznia 1949 r. ze szkoły odszedł Stanisław Witkowski, który został kierownikiem szkoły w Krzyminie. Na początku roku szkolnego do szkoły przyszli następujący nauczyciele: Barbara Gadulska, Józefa Skrzypczak, Franciszka Ziętek i Jan Połczyński. W tym czasie były po dwie klasy w danym roczniku, poza V klasą, których było aż trzy. W kwietniu 1949 r. w szkole odbyły się wybory do Komitetu Rodzicielskiego, w którym zasiedli: Janiczak, Łopaczyk oraz Szczuraszek. W maju 1949 r. zastępstwo z chorego Wincentego Bytońskiego objął Władysław Albert. W tym roku po raz pierwszy w szkole odbyły się kolonie. Otwarto także gabinety geograficzny i biologiczny.

W 1950 r. w skład grona pedagogicznego wchodzili następujący nauczyciele: Władysław Albert, Katarzyna Albert, Barbara Gadulska, Stefania Hoffmann, Zofia Kaczyńska, Stanisława Korak (?), Helena Pomirska, Helena Połczyńska, Stanisław Swora, Janina Szymczak, Władysława Wciórka, nauczycielka o nazwisku Witczak, Franciszka Ziętek, Józefa Czoja,
W czasie roku szkolnego nauczycielka Skrzypczak przeszła na urlop bezpłatny, a
w zastępstwo przyszła nauczycielka Witczak. Z kolei 31 sierpnia 1950 r. w stan spoczynku przeszedł W. Potruski (???). Od 1950 r. w szkole było 14 klas od 1 do 7 klasy, w których uczyło się 567 dzieci.

Jesienią 1950 r. na apel samorządu krotoszyńskiego uczniowie rozpoczęli zbiórki złomu, czy butelek. W ramach akcji zebrano 1095 sztuk butelek, 721 kg papieru, 140 kg szmat oraz 3980 kg złomu.

Na koniec roku szkolnego kwalifikacji nie uzyskało 0,29 proc. uczniów. 70,37 proc. uczniów nie miało ocen niedostatecznych. 1 ocenę niedostateczną otrzymało 11,11 proc. uczniów,
2 – 8,54 proc., 3 – 5,64 proc, a więcej niż 3 – 4,05 proc.

Z tego małego grona osób, które nie zdały przedmiotów, uczniowie najwięcej problemów mieli (darujemy sobie procenty i wymienimy tylko w kolejności): historią, językiem rosyjskim, językiem polskim, matematyką, chemią, biologią, geografią, a na końcu fizyką.

1 stycznia 1951 r. szkołę opuścił Stanisław Swora, który został kierownikiem domu kultury przy powiatowej RZZ w Krotoszynie. Pod koniec I semestru roku szkolnego 1950/1951 poziom szkoły wzrósł, bo uczniów bez oceni niedostatecznych było już 78,27 proc. 1 marca 1951 r. szkołę opuściła Stefania Hoffmann, która została na własną prośbę przeniesiona
do Ostrowa Wielkopolskiego.

W tym czasie uczyło się 567 uczniów, z których 5 nie otrzymała klasyfikacji. Stan uczniów przedstawiał się wówczas następująco: I a – 40, I b – 36, II a – 36, II b – 34, III a – 34, III b – 30, IV a – 47, IV b – 49, V a – 44, V b – 48, VI a – 41, VI b – 40, VII a – 44 i VII b – 44. Jak widać, najmniej uczniów było w klasach III – 64, a najwięcej w V – 96.

Pod koniec tego roku szkolnego uczyło się 572 uczniów. Stan uczniów przedstawiał się wówczas następująco: I a – 40, I b – 38, II a – 36, II b – 33, III a – 33, III b – 30, IV a – 47, IV b – 49, V a – 44, V b – 48, VI a – 44, VI b – 43, VII a – 44 i VII b – 43. Z 572 uczniów, tylko 4 nie zaliczyło roku szkolnego.

Uroczystość zakończenia roku szkolnego 1950/1951 odbyła się 23 czerwca 1951 r. Rozdano dzieciom dyplomy, a następnie odbyła się uroczysta akademia. Po niej kierownik szkoły odczytał sprawozdanie. Później odbyło się pożegnanie klas VII, wręczenie nagród i wyróżnień przez władze szkoły, a potem wręczenie nagród przez dom książki. Z dniem 31 sierpnia 1951 r. szkołę opuścili nauczyciele: Franciszka Ziętek (poszła do Wrocławia), Magdalena Witczak (poszła do Koryty) oraz Józefa Czwoja.

W nowym roku szkolnym 1951/1952 grono pedagogiczne składało się z następujących osób: Wincenty Szymczak, Władysław Albert, Katarzyna Albert, Barbara Godulska, Maria Jakubkówna, Helena Kierzkówna, Zofia Kaczyńska, Helena Połczyńska, Helena Prucirska (?), Władysława Weisówna i Janina Szymczak. W trakcie trwania roku szkolnego szeregi grona nauczycielskiego zasilili: Henryk Rajewicz, Izabela Gawrońska, Zdzisława Jankiewicz
i Czesław Paterek. Przewodnikiem organizacji harcerskiej został Tadeusz Ślipiec.

Kronika donosi, że szkołę zasiliły dzieci z rocznika 1944, który to zdaniem autora jest rokiem historycznym, a dzieci urodziły się już w Polsce Ludowej. 18 września 1951 r. odbyła się uroczysta akademia z okazji odbudowy Warszawy, 12 października – akademia z okazji święta wojska polskiego, a 7 listopada samorząd szkolny, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej oraz organizacja harcerska zorganizowały uroczystości z okazji 34. rocznicy rewolucji październikowej. Od 1 listopada funkcjonowały trzy klasy równoległe: a, b i c. 16 etat w szkole objął Bonifacy Kopaczyk. W tym okresie w szkole uczyło się 590 dzieci, z czego najwięcej (52) w klasie V b, a najmniej (31) w klasie I a.

1 stycznia 1952 r. Henryk Rajewicz na własną prośbę został przeniesiony do Poznania, na jego miejsce przyszedł Stanisław Swora. 6 stycznia 1952 r. zmarł Wincenty Bytoński, przed
i powojenny dyrektor i kierownik szkoły, który od 1950 r. przebywał na emeryturze. Uczniowie brali udział w kolejnych akademiach, jak np. z okazji urodzin Bolesława Bieruta, czy 1 maja.

Między 9 a 18 czerwcem po raz pierwszy w historii odbyły się egzaminy końcowe w klasach VII. Na 93 uczniów, którzy przystąpili do testów, 87 zdało je. Uroczyste zakończenie roku szkolnego odbyło się 25 czerwca 1952 r. Jak poprzednio, rozdano świadectwa, wystąpił kierownik szkoły, odbyło się pożegnanie, a także część artystyczna. W trakcie roku szkolnego ogrodzono ogród długości 150 metrów kwadratowych, oddano do użytku centralne ogrzewanie w sali gimnastycznej, umeblowano biblioteki, odmalowano 8 klas, 2 korytarze
i klatkę schodową. Pod koniec roku władze szkoły zawiesiły Tadeusza Ślipca oraz Bonifacego Kopaczyka, a Zdzisława Jankiewicz odeszła na własną prośbę. Warto dodać, że od 1949 r.
do 1967 r. kierownikiem szkoły był Wincenty Szymczak.

W roku szkolnym 1952/1953 grono nauczycielskie przedstawiało się następująco: Wincenty Szymczak, Władysław Albert, Katarzyna Albert, Elżbieta Dudek, Barbara Gadulska, Izabela Gawrońska, Maria Jakubek, Zofia Kaczyńska, Helena Kierzek, Bonifacy Kopaczyk, Czesław Paterek, Helena Połczyńska, Helena Pomirska, Stanisław Swora, Janina Szymczak
i Władysława Weis. Nową nauczycielką była Elżbieta Dudek, która przyszła ze Szkoły Podstawowej nr 3 w Krotoszynie. Pracę rozpoczęła 1 września 1952 r.

Dnia 1 października 1952 r. nauczycielka Zofia Kierzkówna została przeniesiona do Szkoły Ćwiczeń Towarzystwa Przyjaciół Dzieci przy Liceum Pedagogicznym przy ul. Zdunowskiej
w Krotoszynie. Na jej miejsce nie znalazła się osoba i klasę VIc zlikwidowano, a dzieci przeniesiono do klas Via i Vib.

5 października 1952 r. w szkole odbyły się wybory do Rady Rodzicielskiej. Spotkanie rozpoczął dotychczasowy przewodniczący Franciszek Kowalski. Następnie Paterek wygłosił referat pn. „Nasze osiągnięcia i perspektywy rozwoju”. Po dyskusji odbyły się wybory. Przewodniczący KR został Franciszek Kowalski, sekretarzem – Zofia Heiderowa, a skarbnikiem – Leon Łęga.

20 października 1952 r. dzieci wzięły udział w porządkowaniu grobów bohaterów wojennych na tutejszym cmentarzu. 26 października 1952 r. w gmachu szkoły odbyło się głosowanie do Sejmu PRL. 7 listopada 1952 r. znów odbyła się uroczysta akademia z okazji rocznicy wybuchu rewolucji październikowej. Nie da się ukryć, że był to okres stalinowski i takie wydarzenia musiały się odbywać...

12 listopada 1952 r. dzieci urządziły wieczór artystyczny dla pracowników krotoszyńskiego browaru. Z kolei 20 listopada 1952 r. nauczyciel Bonifacy Kopaczyk opuścił szkołę i został powołany do wojska. Wydział Oświaty znowu nie wyznaczył następcy. 10 marca 1953 r. odbyła się konferencja z okazji Dnia Kobiet. Jak się okazuje, w tym okresie nie uniknięto polityczno-ideologicznych wydarzeń. Śmierć Józefa Stalina uczczona była audycją radia węzeł, z kolei już 14 marca 1953 r. odbyła się akademia z okazji 70. rocznicy śmierci Karola Marksa, a 18 kwietnia 1953 r. - akademia z okazjii urodzin Bolesława Bieruta. Między 27 a 29 marca w szkoły odbyły się szkolne igrzyska wiosenne. 29 marca 1953 r. organizacji harcerskiej został wręczony sztandar ufundowany przez byłego kierownika Władysława Alberta.

26 kwietnia 1953 r. szkolne koło artystyczne wzięło udział w Powiatowym Festiwalu Sztuki Dziecięcej. W kategorii tańca SP nr 1 zajęło I miejsce, w kategorii pieśni – II miejsce, a recytacji wierszy – V miejsce. 9 czerwca 1953 r. odbył się egzaminy dla klas VI i VII, a zakończenie roku szkolnego odbyło się 25 czerwca 1953 r.

Grono pedagogiczne na rok szkolny 1953/1954 wyglądało w następującym składzie: Władysław Albert, Helena Becker, Elżbieta Dudkówna, Barbara Gadulska, Izabela Gawrońska, Maria Jakubek, Aleksandra Jagłowa, Zofia Kaczyńska, Czesław Paterek, Helena Połczyńska, Helena Pomirska, Zofia Miarkowska, Anna Niepokojeżycka, Stanisław Swora, Janina Szymczakowa, Władysława Weis i Wincenty Szymczak. Warto wspomnieć, że 31 sierpnia 1953 r. Katarzyna Albert została przeniesiona w stan spoczynku. Z kolei Jackiewiczowa
i Formanowiczowa zostały przeniesione do szkoły nr 2 a do szkoły przyjęto Helenę, Beckerową, Annę Niepokojeżycką i Aleksandrę Jagłową. Kierowniczką organizacji harcerskiej została Gertruda Nożanka. Warto wspomnieć, że od 1 września 1953 r. nie uczono już
w szkole religii.

Ten rok przeszedł do historii, ponieważ do klas I zapisało się 162 dzieci i podjęto decyzję
o utworzeniu czwartego oddziału klasy I. Szkoła na odbudowę Warszawy zbierała złom. Zebrano 650 kg złomu.

11 października 1953 r. odbyły się marsze jesienne, w których udział wzięło aż 230 dzieci! 22 października 1953 r. odbyły się wybory do Komitetu Rodzicielskiego, a przewodniczącym został wybrany ponownie Franciszek Kowalski.

4 kwietnia 1954 r. harcerze ze Szkoły Podstawowej nr 1 zebrali się by uczcić pamięć generała Karola Świerczewskiego. Z kolei 9, 10 i 11 kwietnia odbyły się igrzyska wiosenne połączone
z wycieczkami do Bożacina, Zdun i Odolanowa. 25 kwietnia w szkole odbywał się festiwal artystyczny, a 9 maja – rajd rowerowy. Zakończenie roku szkolnego odbyło się 25 czerwca 1954 r. 94 proc. dzieci zostało promowanych do następnych klas. Warto dodać, że w tym czasie uczyło się 687 uczniów. Szkole nadal jednak doskwierał brak odpowiedniej kuchni
i jadalni.

Mimo trudnych, powojennych czasów, szkoła nada prowadziła remonty. W okresie wakacji letnich 1954 r. odnowiono diw izby lekcyjne, dwa korytarze oraz klatkę schodową. Położono kaloryfery w dwóch klasach, a także wykonane inne, drobne naprawy.

W tym momencie kroniki autor wkleił artykuł prasowy z ważnych wydarzeń. 1 września 1954 r. najstarszy nauczyciel z powiatu krotoszyńskiego i były kierownik szkoły – Władysław Albert, został odznaczony Orderem „Sztandaru Pracy” II kl. -Cała sala powstała, gdy kol. Albert życzył młodym, aby doczekali się takiego uznania za swoją pracę, jak on dzisiaj, i aby praca nauczycielska dawała im tyle radości i zadowolenia, jak jemu w ciągu całego życia. Dzieci ze Szkoły Podstawowej nr 1 przybyły na konferencję, aby kochanemu i szanownemu nauczycielowi złożyć życzenia. Z kwiatami przybyli również rodzice uczniów, aby podziękować Władysławowi Albertowi za wieloletnią opiekę wychowawczą nad ich dziećmi – możemy wyczytać w artykule prasowym. Podczas tej akademii uhonorowano również Złotym Krzyżem Zasługi Zofię Jandę, kierowniczkę Szkoły Podstawowej w Gorzupii, a Srebrnym Krzyżem Zasługi - jej byłego ucznia, a ówcześnie nauczyciela Liceum Pedagogicznego w Krotoszynie – Franciszka Ciesiółkę.

Wracając jednak do historii SP nr 1. Rok szkolny rozpoczął się 1 września 1954 r. i w tym czasie nauczało 19 nauczycieli: Władysław Szymczak (kierownik szkoły), Władysław Albert, Adolf Albert, Helena Becker, Elżbieta Dudek, Kazimier Drygas, Barbara Gadulska, Władysław Gill, Maria Jakubek, Zofia Kaczyńska, Zofia Miarkowska, Anna Niepokojczycka, Gertruda Nożanka (przewodniczka drużyny organizacji harcerskiej), Czesław Paterek, Helena Połczyńska, Helena Pomirska, Stanisław Swora, Janina Szymczak oraz Władysława Weis.

Władysława Jagła i Izabela Szuniewiczowa odeszły ze szkoły na własną prośbę
do Wrocławia. Na własną prośbę odeszła też Pelagia Krzyżosiak (pracownica niepedagogiczna). Na jej miejsce przyjęto Juszczakową.

Szkoła w tym czasie liczyła cztery kl. I, cztery – kl. II, dwie – kl. III, dwie – kl. IV, dwie – kl. V, dwie – kl. VI i trzy – kl. VII. Na początkowo roku szkolnego zorganizowano również dwie pracownie – biologiczną i geograficzną. Początkowo Władysław Albert przeszedł
na chorobowe na okres trzech miesięcy, jednak 31 października 1954 r. odszedł na własną prośbę na emeryturę. Jego miejsce zajęła Maria Matyniak, przeniesiona ze Szkoły Podstawowej nr 3 w Krotoszynie.

W dalszym czasie uczniowie świętowali rocznicę wybuchu rewolucji październikowej, dnia nauczyciela, czy występowali bez okazji (występy taneczne).

28 listopada zorganizowano wybory do Komitetu Rodzicielskiego. Przewodniczącym został Leon Łago, zastępcą – Antoni Miśkiewicz, sekretarzem – Zofia Heider, skarbnikiem – Bolesław Kuźnicki, a członkami – Waleria Reszel i Zdzisław Skolik.

Rok szkolny zakończył się 25 czerwca 1955 r. Jak się później okazało, wakacje były dobrym okresem na remonty. Przerobiono 65 ławek czteroosobowych na dwuosobowe, a także naprawiono 25 krzeseł, czy 20 taboretów. W kolejnym roku szkolnym utworzono trzy kl. I, cztery – kl. II, cztery – kl. III, dwie – kl. IV, dwie – kl. V, dwie – kl. VI i trzy – kl. VII. Jak widać, liczba dzieci rosła, dlatego młodsze roczniki miały więcej oddziałów. Nauka odbywała się na dwie zmiany. Kadrę pedagogiczną w tym roku szkolnym stanowili: Adolf Albert, Helena Becker, Kazimierz Drygas, Elżbieta Dudek, Maria Jakubek, Zofia Kaczyńska, Maria Matyniak, Zofia Miarkowska, Anna Niepokojczycka, Helena Pomirska, Stanisław Swora, Władysława Weis, Helena Połczyńska, Janina Szymczak, Wincenty Szymczak (kierownik) i Władysław Gill (zastępca kierownika).

Ze szkoły odszedł niejaki Witek, a za niego przyszedł Kazimierz Fąferek, nauczyciel fizyki.
Ze szkoły odeszli: Anna Płaczek (1 maja 1955 r.) ze względu na chorobę i Barbara Czajka (30 kwietnia 1955 r.) - na własną prośbę. 1 października 1955 r. na miejsce pierwszej przydzielono niejaką Jankowską (brak imienia), a na miejsce drugiej – Ludomirę Woziwirską (?).

W trakcie roku szkolnego zlikwidowano trzy kl. VIII i zamieniono je na dwa oddziały. Okazało się, że 14 uczniów „przerośniętych wiekiem” nie stawiło się do szkoły. 10 września 1955 r. Helena Połczyńska została przeniesiona do szkoły nr 2, na własną prośbę.

Jeszcze we wrześniu z inicjatywy Kazimierza Fąferka przeprowadzono remont gabinetu fizyczno-chemicznego. Szkoła zorganizowała zbiórkę złomu i makulatury na odbudowę Warszawy. W tym czasie do szkoły uczęszczało 768 dzieci. Najwięcej było w klasach pierwszych – 138, a najmniej w piątych – 68. W tym okresie aktywne było kółko plastyczne. Uczniowie wybrali się na wycieczki do Tatr i Biskupina oraz rajdem rowerowym do Gorzupi. Latem zaplanowano kapitalny remont szkoły na kwotę 112 tys. zł, co w przeliczeniu
na współczesne złotówki wyszłoby ok. 74 tys. zł. Kwota może nie jest duża, jednak warto wspomnieć, że był to okres powojenny.

W zakres prac wchodziły: otynkowanie budynku od strony podwórza, przełożenie dachu
na sali gimnastycznej i toaletach, położenie parkietu w sali gimnastycznej, kancelarii
i sekretariacie, malowanie okien od zewnątrz od strony podwórza, a także wymianę drzwi
w toaletach. Prace wykonało Miejskie Przedsiębiorstwo Budowlane.

Kolejny rok szkolny rozpoczęto 3 września 1956 r. Stan kadry nauczycielskiej prezentował się następująco: Wincenty Szymczak, Władysław Gill, Adolf Albert, Helena Becker, Kazimierz Drygas, Elżbieta Dudek, Bernard Jędryczka, Barbara Gadulska, Maria Jakubek, Zofia Kaczyńska, Maria Matyniak, Zofia Miarkowska, Stanisław Napieralski, Anna Niepokojczycka, Helena Pomirska, Stanisław Swora, Janina Szymczak, Władysław Weis, Zofia Wojcikiewicz oraz Helena Połczyńska. Kazimierz Fąferek został na własną prośbę przeniesiony
do Poznania, a Gertruda Nożanka – na własną prośbę do Szkoły Podstawowej nr 3
w Krotoszynie.

Wspomniani: Helena Połczyńska, Bernard Jędryczka i Zofia Wojcikiewicz przybyli ze Szkoły Podstawowej nr 3. Z kolei z personelu niepedagogicznego (obsługowego) odeszła Leokadia Jankowicz. Jej miejsce zastąpiła Weronika Kmiecińska.

Uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego nastąpiło 2 września 1956 r. Rozpoczął się on apelem nt. odbudowy Warszawy. Jak widać, po ponad dekadzie od zakończenia wojny, stolica nadal nie była w pełni odbudowana. W tym czasie okazało się, że uczniów było 857, z czego nieklasyfikowanych zaledwie 3. W grudniu 1956 r. odbyło się wielkie zebranie rodzicielskie, celem omówienia spraw ogólnych, ale i również po to, by prezydium zostało na kolejną kadencję. Warto zaznaczyć coś, czego może nie wspomniałem we wcześniejszych tekstach. Wtedy był okres straszliwej agitacji politycznej. Rok 1953, ale szczególnie rok 1956 wprowadził sporo zmian politycznych, także w Szkole Podstawowej nr 1. Np. 1 stycznia 1957 r. wznowiono nauczanie lekcji religii w szkole. Dalszym przykładem niech będzie cytat
z kroniki. -W związku ze zmianami politycznymi, społecznymi i gospodarczymi jakie musiały nastąpić w nowej Ojczyźnie, zostały również z dniem 1 stycznia 1957 r. zmienione
i przystosowane do obecnej rzeczywistości programy historii i języka polskiego – możemy wyczytać z kroniki Szkoły Podstawowej nr 1 w Krotoszynie.

Po pierwszym półroczu na 855 uczniów, 847 otrzymało klasyfikacje. -Stan w porównaniu
z I okresem nie uległ żadnej poprawie. Stwierdzić należy, że mimo wysiłków wkładanych przez grono nauczycielskie oraz aktyw rodzicielski, dużo dzieci jest zaniedbanych, nie odrabia lekcyj, nie uczy się. Jedną z przyczyn tego jest to, że w wielu wypadkach oboje rodziców pracują, a dzieci w tym czasie są bez opieki i bez należytej kontroli – donosił autor kroniki.

1 stycznia 1957 r. Bernard Jędryczka na własną prośbę zrezygnował z nauczania w szkole. Na jego miejsce przybył Wiesław Skotarek. Z kolei Bernard Jędryczka został nauczycielem
w Technikum Ceramicznym w Krotoszynie (dziś Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 1 im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Krotoszynie).

Mimo tych złych przepowiedni autora kroniki, na 858 uczniów, zaledwie 4 nie otrzymało klasyfikacji. Ciekawy jest zapis z tego okresu. -W wyniku krzywd jakich doznali niektórzy nauczyciele w minionym okresie została powołana Komisja Rehabilitacyjna przy Prezydium Powiatowej Radzie Wydziału Oświaty – w skład której z grona szkoły zostął powołany Szymczak Wincenty. Komisja rozpoczęła swoją działalność w styczniu 1957 r. W wyniku prac tej komisji przy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej Wydział Oświaty w Poznaniu, został zrehabilitowany ob. Jesień Władysław. Z pełnymi prawami nauczyciela został przydzielony do tej szkoły z dniem 1 lutego 1957 r. Ob. Jesień Władysław wkroczył
do Krotoszyna razem z wojskami polskimi pełniąc funkcję kwatermistrza w jednostce wojskowej, stacjonującej w Krotoszynie – możemy wyczytać w kronice.

Na koniec roku zrobiono podsumowanie i na dwie klasy VII na 83 uczniów szkołę ukończyło 76 uczniów. W czasie wakacji naprawiono 9 okien, w salach 33, 34 i 35, a także 25 ławek, 20 taboretów i krzeseł. Zreperowano również drzwi z klatki schodowej oraz drzwi do piwnicy.

Odbył się również remont generalny centralnego ogrzewania. Z prac mniejszych wykonano: malowanie okien od ulicy, klas oraz korytarzy i klatek schodowych w budynku od strony podwórza.

Rok szkolny 1957/1958 rozpoczął się dla 852 uczniów, a 2 było niekwalifikowanych. Z 852 – 792 było promowanych, a 60 – niepromowanych. Rok szkolny rozpoczął się 2 września 1957 r. Ze szkoły odeszli: Barbara Gadulska (przeniesiona na własną prośbę do Kazimierza) oraz niejaki Raś (Wydział Oświaty zlikwidował etat przewodnika drużyny harcerskiej). Z kolei Helena Becker przeszła z nauczania na etat bibliotekarki. Szkoła wyglądała następująco. Były trzy kl. I, cztery – kl. II, trzy - kl. III, cztery – kl. IV, pięć – kl. V, dwie – kl. VI oraz dwie – kl. VII.

W skład grona pedagogicznego wchodzili: Wincenty Szymczak (kierownik szkoły), Władysław Gill (zastępca kierownika szkoły), Adolf Albert, Helena Becker (bibliotekarka), Czesław Bąk, Kazimierz Drygas, Elżbieta Dudek, Maria Jakubek, Henryk Jankowski, Władysław Jesień, Zofia Kaczyńska, Maria Matyniak, Zofia Miarkowska, Stanisław Napieralski, Anna Niepokojczycka, Helena Połczyńska, Helena Pomirska, Stanisław Swora, Wiesław Skotarek, Władysława Weis, Zofia Wójcikiewicz, Józef Jańczak, Janina Szymczak, Jadwiga Kurpisz (nauczycielka religii), ks. Kazimierz Pietrzak (nauczyciel religii) oraz Urszula Gill (przy której znajduje się określenie „naucz. od godz.”).

Henryk Jankowski przybył ze szkoły w Ostrowie, natomiast Józef Janczak i Czesław Bąk – ze szkoły w Zdunach. Z działu gospodarczego odeszła Anna Michalak z powodu „choroby przewlekłej”, natomiast w tym roku szkolnym szkoła uzyskała etat palacza. Od tego roku znani nam są również pracownicy niepedagogiczni. Woźnym był Antoni Zakoński, sekretarką – Ludomira Woziwrocka, sprzątaczkami: Katarzyna Juszczak, Katarzyna Kmiecińska i Helena Ide, a palaczem – Karol Ide.

W 1958 r. mamy pierwszą wzmiankę o rekolekcjach, które odbyły się między 3 a 5 marca
dla uczniów klas III – VII.

Na 923 uczniów tylko 815 uzyskało promocję, a 108 – nie było promowanych. Nie wiemy czy był to stan z czerwca i uczniowie mieli czas na poprawki sierpniowe, czy jednak były to ostateczne wyniki. Te wakacje również obfitowały w wiele inwestycji w szkole: przebudowany strych, celem uzyskania izby lekcyjnej, odmalowano cztery klasy, dwa korytarze i klatkę schodową, odmalowano wszystkie okna od strony zewnętrznej, przebudowany system centralnego ogrzewania w czterech klasach, przebudowano salę fizyczno-chemiczną, a szkoła otrzymała 32 ławki z Inspektoratu Oświaty.

Co ciekawe z początkiem roku szkolnego 1958/1959 na emeryturę przeszli: Adolf Albert, Janina Szymczak, Władysława Weis oraz Anna Niepokojczycka. Jednak Inspektora Oświaty nie zwolił ich, a zatrudnił na godziny nadliczbowe.

Poluzowanie w kwestii nauczania religii było pozorne. Zarzucano szkole niewłaściwe interpretowanie zasady świeckiego charakteru szkoły, czy sprawę wywieszania emblematów religijnych i odmawiania modlitw.

Do szkoły przybyli: Bogdan Olszewski (pierwszy rok pracy po ukończeniu studium wychowania fizycznego), Urszula Waligóra (piąty rok pracy, przeniesiona ze szkoły
w Lutogniewie), Łucja Wawrzyniak (pierwszy rok pracy po ukończeniu Liceum Pedagogicznego w Krotoszynie), Helena Zielonka (pierwszy rok pracy, przeniesiona z Technikum Mięsnego w Krotoszynie), Katarzyna Albert (emerytka, pracowała w ramach godzin nadliczbowych) oraz ks. Leon Sufryd (nauczyciel religii).

W roku szkolnym 1958/1959 kadra pedagogiczna wyglądała następująco: Władysław Szymczak (kierownik szkoły), Władysław Gill (zastępca kierownika szkoły), Czesław Bąk, Stanisław Drygas, Elżbieta Dudek, Urszula Gill, Maria Jakubek, Józef Janczak, Henryk Jankowski, Zofia Kaczyńska, Barbara Kałążna, Maria Matyniak, Zofia Miarkowska, Stanisław Napieralski, Helena Połczyńska, Bogdan Morawski, Stanisław Swora, Wiesław Skotarek, Urszula Waligóra, Łucja Wawrzyniak, Zofia Wójcikiewicz oraz Helena Zielonka. Bibliotekarką była Helena Becker, a nauczycielami emerytowanimi, którzy uczyli sporadycznie: Adolf Albert, Anna Niepokojczycka, Władysława Weis, Jadwiga Kurpisz i Janina Szymczak. Z kolei religii nauczał ks. Leon Sufryd. Woźnym był Antoni Zakociński, sekretarką – Ludomira Woziwrocka, palaczek – Karol Ide, kucharka – Kazimiera Grzesiak, a sprzątaczkami: Helena Ide, Stanisława Kozupa i Pelagia Wiśniewska.

Z pracowników fizycznych odeszli: Katarzyna Jurczak oraz Koniecińska i Jadwiga Olejniczak. 12 września 1958 r. powołano komitet rozbudowy szkoły. Planowano dobudowanie trzech klas lekcyjnych. 22 listopada 1958 r. odbył się oficjalnie pierwszy raz Dzień Nauczyciela, podczas którego wręczono Janinie Szymczak odznaczenie za tajne nauczanie w okresie okupacji niemieckiej. Otrzymała ona Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Dane z tego okresu są dosyć skąpe. Wiadomo jednak, że na początku 1959 r. odbyła się wielka wizytacja szkoły. Kolejny rok szkolny rozpoczął się 1 września 1959 r., który połączono z 15 – leciem istnienia Polski Ludowej oraz 20 – leciem wybuchu II wojny światowej. W tym czasie odszedł Władysław Gill zastępca kierownika, który uzyskał płatny urlop na ukończenie studiów wyższych, a do szkoły przybyli: Talarczyk ze Zdun oraz Janina Marchewka, która ukończyła rok wcześniej Liceum Pedagogiczne w Krotoszynie.

Nowym zastępcą kierownika szkoły został Stanisław Napieralski. Przy szkole powstało szkolne koło Polskiego Czerwonego Krzyża, którym kierowała Zofia Kaczyńska. Niestety
w latach 1960-1970 pojawiła się luka, którą późniejsi autorzy odtwarzali na podstawie dokumentów oraz relacji nauczycieli czynnych, jak i emerytowanych, a także absolwentów szkoły.

Po Stanisławie Napieralskim zastępcami kierownika szkoły byli: Henryk Jankowski, Bronisław Talarczyk i Stanisław Szafraniak. W 1967 r. kierownikiem szkoły został (od 1 września p.o, a od 1 grudnia – rzeczywistym) Stanisław Szafraniak, a zastępcą kierownika – Józef Zdunek.

Miejsce Józefa Zdunka w 1968 r. jako zastępcy kierownika szkoły zajęła Urszula Waligóra

Warto wspomnieć również krótką historię dyrektorów i kierowników placówki. W latach 1983-1983 dyrektorem szkoły był Hieronim Wodniak, a od 1985 r. do 2004 r. - Aleksandra Bartkowiak, którą na stanowisku zastąpiła Hanna Janyszek. Z kolei w 1999 r. kiedy przy szkole powstało Gimnazjum nr 1 dyrektorem tej placówki została Zofia Jarmużek, a po niej Sławomira Kalak, która została dyrektorem Zespołu Szkół nr 3 po połączeniu obu placówek
w jedną.

Lata 60. XX w. to wielkie sukcesy sportowe Szkoły Podstawowej nr 1 w Krotoszynie. W roku szkolnym 1960/1961 szkoła zajęła I miejsce w finale powiatowym w czworoboju lekkoatletyki oraz VI miejsce w finale wojewódzkim. W roku 1961/1962 szkoła zajęła I miejsce w Finale Powiatowym Czworoboju w grupie młodszej i starszej, I miejsce w Finale Powiatowym
w piłce ręcznej chłopców oraz I miejsce w sztafecie 4x60 metrów dziewcząt na szczeblu powiatu krotoszyńskiego.

W roku szkolnym 1962/1963 szkoła ponownie zajęła I miejsce w Finale Powiatowym Czworoboju w grupie młodszej i starszej, w Finale Powiatowym w piłce ręcznej chłopców oraz w sztafecie 4x60 metrów dziewcząt, a także 4x60 metrów chłopców. Ten sam wynik szkoła powtórzyła w roku szkolnym 1963/1964. Warto wspomnieć również, że w dniach 30-31 maja 1964 r. szkoła zajęła I miejsce w zawodach lekkoatletycznych chłopców w ramach Spartakiady Powiatowej z okazji 1000-lecia Państwa Polskiego i XX-lecia Polski Ludowej.

26 września 1965 r. i 3 października 1965 r. uczniowie szkoły aktywnie wzięli udział
w żakinadzie z okazji 550-lecia uzyskania praw miejskich przez Krotoszyn. Przygotowaniami do żakinady zajmowała się opiekunka kółka historycznego Urszula Waligóra. W roku szkolnym 1964/1965 w czworoboju w grupie starszej szkoła zajęła I miejsce, a w grupie młodszej – II miejsce. II miejsce szkoła zajęła również w sztafecie chłopców i dziewcząt 4x60 metrów. II miejsce placówka wywalczyła również w piłce siatkowej dziewcząt w rozgrywkach międzyszkolnych.

W roku szkolnym 1966/1967 szkolne koło Ligi Ochrony Przyrody pod opieką Janiny Momotko
i przewodnictwem Bogdana Misiaka wzięło udział w konkursie na najlepiej pracujące LOP
w województwie i otrzymało wyróżnienie.

W roku szkolnym 1966/1967 szkoła poprawiła wynik i zajęła I miejsca w: Finale Powiatowym w Czworoboju w grupie młodszej i starszej, w sztafecie 4x60 metrów dziewcząt i chłopców oraz piłce koszykowej chłopców w rozgrywkach międzyszkolnych.

W związku z otwarciem Szkoły Podstawowej nr 8 ze szkoły odeszło kilku nauczycieli m.in. zastępca kierownika Bronisław Talarczyk.

1 września 1967 r. rozpoczęto budowę boiska sportowego, którego koszt wyniósł 512 tys. zł, co na nasze jest kwotą prawie o połowę mniejszą.

Boisko sportowe zostało oddane do użytku częściowo w 1969 r., a w pełni w 1970 r.

W październiku 1967 r. dokonano remontu szkoły. Większość prac wykonywało Miejskie Przedsiębiorstwo Robót Budowlanych. Wymieniono m.in. posadzki na korytarzach
i w stołówce, założono nową instalację elektryczną, oświetleniową, telefoniczną i radiową, a także zainstalowano radiolę. Staraniem p.o. dyrektora Stanisława Szafraniaka powstały gabinety geograficzny, biologiczny oraz do prowadzenia zajęć praktyczno-technicznych.
Z kolei istniejący już gabinet chemiczno-fizyczny odrestaurowano.

Założono również parkiety w klasach lekcyjnych nr 10, 11, 14 i 16. Powstały też klasy I-IV,
do języka polskiego, do języka rosyjskiego oraz do matematyki.

Wymieniono również stare i zniszczone ławy szkolne, stoliki i krzesła. Zakupiono również bardzo bogaty sprzęt audio-wizualny.

W 1970 r. szkoła otrzymała imię Powstańców Wielkopolskich. Nie było to zwykłe „nadanie”. Uczniowie i nauczyciele przebyli długą drogę. -Zapoznaliśmy się z celami i przebiegiem Powstania Wielkopolskiego. Odbyliśmy wycieczkę śladami Powstańców w naszym mieście. Wzięliśmy udział w konkursie rysunkowym o tematyce powstańczej. Zebraliśmy pieniądze na sztandar szkoły. Pieniądze te dzieci otrzymały ze sprzedaży makulatury – możemy wyczytać w kronice szkolnej. Uczniowie często odwiedzali krotoszyński cmentarz, by składać kwiaty oraz sprzątać mogiły powstańcze. -Dzieci złożyły wiązanki kwiatów oddając cześć pamięci tych, którzy w latach 1918-1919 krwią swą i życiem płacili za wolność i niepodległość naszej Ojczyzny – możemy wyczytać o wydarzeniach z 25 maja 1970 r. Warto przytoczyć też notatkę z innej klasy. -Co klasa II a wie o Powstaniu Wielkopolskim? Zapisaliśmy notatkę o Powstaniu Wielkopolskim. Poznaliśmy kilka nazwisk krotoszyńskich powstańców. Składaliśmy kwiaty
u grobu-kaplicy pierwszego zmarłego powstańca. Oglądaliśmy pomnik poświęcony powstańcom, u stóp którego złożyliśmy wiązanki. Odszukaliśmy „zielony szlak”, który prowadzi do byłej granicy polsko-pruskiej – możemy wyczytać.

W Szkole Podstawowej nr 1 im. Powstańców Wielkopolskich w Krotoszynie gościło wielu weteranów walk. Spotykali się oni z uczniami, opowiadali o zrywie, a czasami robili sobie pamiątkowe fotografie. Uczniowie zbierali nawet złom, który posłużył na odlanie pamiątkowej tablicy.

-Dnia 18 maja 1970 r. zaprosiliśmy na lekcję języka polskiego Powstańca, pana Kazimierza Reszelskiego, który opowiadał nam o tym, jak sam walczył w Powstaniu Wielkopolskim. Prawie każdy z nas przyniósł kwiaty, które wręczyliśmy panu Reszelskiemu – możemy wyczytać w kronice szkolnej.

Z kolei kl. IV b często brała udział w spotkaniach z emerytowaną wówczas nauczycielką, Elżbieta Dudek. -Zarząd klasowy udał się do nauczycielki, harcerki i weteranki powstania Elżbiety Dudkównej. Wchodzącą do klasy powitały dzieci śpiewem: „Sto lat”. Dzieci opowiedziały weterance, co wiedza o czynach i bohaterstwie synów Krotoszyna. Miłość
do Ojczyzny wypowiedziały w wierszach i śpiewach patriotycznych. Z kolei zadawały pytania, kierując je do weteranki, która odpowiadała na nie. Weteranka opowiedziała dzieciom również swoje przeżycia, które utkwiły jej do dziś w pamięci. Serdeczny i miły był nastrój
w klasie. Po odśpiewaniu pieśni naszej szkoły dzieci podziękowały weterance powstania, wręczając wiązankę kwiatów. Otrzymały zdjęcie z młodych lat w mundurze harcerskim Ślubujemy Ci Polsko, pilnie uczyć się, kochać Ojczyznę i wiernie służyć jej – możemy wyczytać w szkolnej kronice.

Elżbieta Dudek odwiedzała również kl. V b, z jednej z wizyt zachowała się relacja i zdjęcia. -W związku z nadaniem naszej szkole im. Powstańców Wielkopolskich klasa nasza zapoznała się dokładnie z historią walk powstańczych na terenie Krotoszyna. Na lekcjach wychowawczych omawialiśmy zebrane wiadomości, oglądaliśmy uzyskane od powstańców odznaczenia i pamiątki z tamtego okresu. Sporządziliśmy gazetki poświęcone pamięci bohaterskich Krotoszyniaków. Na jedną z lekcji zaprosiliśmy uczestniczkę walk powstańczych – p. Elżbietę Dudek, która opowiedziała nam o przebiegu walk powstańczych i swoim w nich udziale. Na spotkanie to przygotowaliśmy krótki program artystyczny związany z tematyką powstańczą.

Po roku 1970 znowu znajduje się luka. Kolejna kronika (trzecia już) rozpoczyna od roku szkolnego 1973/1974. Rok rozpoczęła konferencja Rady Pedagogicznej 23 sierpnia 1973 r. Podczas konferencji powitano nowych nauczycieli: Irenę Kaczyńską, Zofię Kolanowską, Aleksandrę Smolińską oraz Halinę Woźniak. Irena Kaczyńska i Zofia Wolniak rozpoczęły pracę w zawodzie i złożyły przysięgę. Rok szkolny rozpoczął się hasłem: „Wzorową nauką
i zachowaniem budujemy drugą Polskę”. Wówczas to połączono Szkołę Podstawową nr 1 im. Powstańców Wielkopolskich w Krotoszynie ze Szkołą Podstawową dla Pracujących. Z tego powodu powołano drugiego zastępcę dyrektora, którym został Stanisław Kmiecik. W szkole działały następujące koła (w nawiasach podajemy opiekunów): Samorząd Szkolny (Wiesława Kaczmarek), Szkolne Koło Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (Bożena Kasprzak), PCK (Eugenia Ciesiółka), ZOP (Halina Woźniak), ZHP (Irena Kaczyńska, Zofia Kolanowska, Aleksandra Smolińska, Maria Idczak i Barbara Kałążna). W składzie Rady Samorządu Uczniowskiego wchodzili: Iwona Małecka (przewodnicząca), Hanna Synowiec (zastępca przewodniczącej), Chlebowska (sekretarz) oraz Halina Durska (skarbnik). Wybory do samorządu obyły się
w maju 1973 r.

Podczas rozpoczęcia roku podzielono dzieci na trzy grupy: „Dzieci młodsze” (kl. I – III), „Dzieci starsze” (kl. IV – VI) oraz „Młodzież” (kl. VII-VIII).

Uroczyste ślubowanie odbyło się 28 września 1973 r., w uroczystości wziął udział Powstaniec Wielkopolski Walenty Karpiewski. -Obiecuję, że będę się starał być dobrym uczniem i dobrym kolegą. Chcę nauczycieli słuchać i szanować, nauczyć się tego co mądre i piękne. Przyrzekam dotrzymać swojej obietnicy – głosiła przysięga szkolna. Wychowawcą kl. I a została Daniela Naron, a kl. I b – Maria Idczak. Z kolei kierownikami grup zostały: Maria Łukomska - „Dzieci młodszych”, Władysława Żmuda - „Dzieci starszych” oraz Mirosława Faner - „Młodzieży”.

Rok 1973 był ważny, bowiem we wrześniu powołano Szkolny Klub Sportowy „Spartak”. Przewodniczący został wicedyrektor Stanisław Kmiecik, zastępcami: Danuta Nowaczyk
i Paweł Olszewski, sekretarzem – Iwona Małecka, skarbnikiem – Hanna Synowiec, kronikarzami: Bogumiła Cierniewska i Krystyna Marcisz, kierownikiem sekcji szkolenia MOS – Małgorzata Głowacka, kierownikiem sekcji sportowej – Adam Gawełka, kierownikiem sekcji zajęć sportowych śródlekcyjnych – E. Walczak, a kierownikiem sekcji gier sportowych – Z. Waszkiewicz. Wybór zarządu odbył się 20 września 1973 r.

Wkrótce opiekunem Samorządu Szkolnego została Janina Momotko, sekcją naukową opiekował się W. Kaczmarek, sekcją propagandy – M. Nowaczyk, sekcją artystyczną – B. Kudrykiewicz, sekcją sanitarną – E. Ciesiółka, sekcją gospodarczą – St. Kmiecik, a sekcją sportową – B. Olszewski.

W grudniu 1973 r. hucznie obchodzono 55. rocznicę wybuchu Powstania Wielkopolskiego pod hasłem „Jubileusz naszego patrona”. Gośćmi święta byli Powstańcy Wielkopolscy: Walenty Karpiewski oraz Elżbieta Dudek.

Uroczystość była bardzo doniosła. Nie brakowało wierszy, piosenek z okresu powstańczego oraz projekcji filmu „Przeżyjmy to jeszcze raz”. Sesję naukową poprowadziła przewodnicząca kl. VIII c Renata Konieczna.

25 lutego 1974 r. w szkole odbyła się I Olimpiada Języka Rosyjskiego, w której udział wzięli: Mirosław Sobiś (kl. VIII a), Zofia Langner (kl. VIIIb), Ludwika Chlebowska (kl. VIII b), Regina Brodziak (kl. VIII b), Piotr Pachciarz (kl. VII c), Kazimierz Gabryelczyk (kl. VII b) oraz Tomasz Kozłowski (kl. VII b). W eliminacjach obecni byli: Wiktor Wincenciak – przedstawiciel Wydziału Oświaty, Janina Momotko – zastępca dyrektora szkoły oraz nauczycielki języka rosyjskiego: Bożena Kasprzak i Władysława Żmuda. I Powiatowa Olimpiada Języka Rosyjskiego odbyła się natomiast 25 marca wystartował w niej Mirosław Sobiś, który zdobył I miejsce w eliminacjach powiatowych. W nagrodę 28 kwietnia 1974 r. wziął udział w I Wojewódzkiej Olimpiadzie Języka Rosyjskiego. Niestety nie znamy wyników tej olimpiady, ale warto wspomnieć, że ta olimpiada odbywa się do dnia dzisiejszego.

W konkursie najlepszy okazał się Mirosław Sobiś, na II miejscu ex aequo znalazły się Zofia Langner oraz Ludwika Chlebowska, a na III miejscu – Piotr Pachciarz. Zwycięzcy otrzymali nagrody książkowe oraz pochwałę od dyrekcji szkoły podczas apelu. Z kolei 27 lutego 1974 r. w Krotoszynie odbyły się Indywidualne Mistrzostwa Powiatu w Szachach. Wśród 30 chłopców i 10 dziewcząt znaleźli się również uczniowie Szkoły Podstawowej nr 1 im. Powstańców Wielkopolskich w Krotoszynie. Zwycięzcą w kategorii chłopaków okazał się uczeń tej szkoł Lechosław Parysek.

20 maja 1974 r. w szkole odbyły się wybory do Samorządu Szkolnego. Przewodniczącą została Hanna Synowiec, zastępcą – Wiesława Durska, sekretarzem – Marlena Chyba, skarbnikiem – Lidia Jerzak, koordynatorem sekcji naukowej – Maria Szydlak, koordynatorem sekcji propagandy – Alina Sójka, koordynatorem sekcji sportowej – Julita Janicka, koordynatorem sekcji gospodarczej – Kazimierz Gabryelczyk, koordynatorem sekcji higienicznej – Hanna Hybsz, koordynatorem sekcji artystycznej – Witek Korzeniewski, a koordynatorem sekcji przyrodniczej – Lucyna Mińska.

1 czerwca w ramach Międzynarodowego Dnia Dziecka najbardziej zasłużeni uczniowie spotkali się w kawiarni „Relax” z członkami Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, głównie Powstańcami Wielkopolskimi z wiceprezesem ZBoWiD-u podporucznikiem Walentym Karpiewskim, który posiadał tytuł Honorowego Gościa Szkoły.

Podczas zakończenia roku szkolnego pożegnano wieloletnią nauczycielkę Zdzisławę Supron. W jej miejsce w kolejnym roku szkolnym przyszła nauczycielka Barbara Głuch.

Rok szkolny 1974/1975 rozpoczął się od inauguracji. Jednak już wkrótce młodzież wzięła udział w dożynkach powiatowych, za co zostali wyróżnieni. Hasło tamtego roku brzmiało „Organizujemy życie w szkole”. Obchodzono też rocznicę wybuchu II wojny światowej pod hasłem „Nigdy więcej września”, a 30 września „pierwszaki” złożyły ślubowanie. Było to już drugie ślubowanie uczniów klas I w historii tej szkoły. W październiku obchodzono 30-lecie powstania Milicji Obywatelskiej, stąd na akademiach często gościli przedstawiciele tej formacji. Zorganizowano nawet konkurs pn. „Praca MO w oczach dziecka”, w której czołowe miejsca zajęli: Grażyna Kubiak, Jolanta Fortuniak i Eugeniusz Ptak. W nagrodę wyjechali do Poznania na koncert do Wojewódzkiego Domu MO, zaś Tadeusz Kowalczyk otrzymał jako wyróżnienie nagrodę książkową. Z okazji Dnia Nauczyciela nauczycielki Maria Łukomska i Władysława Żmuda otrzymały Nagrody Ministra, zaś Maria Nowaczyk – Nagrodę Kuratora. Z kolei 12 października Zbiorczej Szkole Podstawowej (która wówczas działała przy SP nr 1) nadano imię i wręczono sztandar, a nauczycielka Janina Momotko odznaczona została Brązowym Krzyżem Zasługi. 1 listopada 1974 r. dyrektorem szkoły został Hieronim Woźniak. W grudniu 1974 r. 39 uczniów uczestniczyło w recytatorskim przeglądzie powiatowym pn. „Konkurs jednego wiersza”. Zwycięzcą został Eugeniusz Doopierała ze Szkoły Podstawowej w Kobiernie, II miejsce zajęła Hanna Synowiec z SP nr 1, a III miejsce – Aneta Badura z SP nr 4 w Krotoszynie i Elżbieta Wawrzynowicz z SP nr 4 w Koźminie Wielkopolskim, zaś wyróżnienie otrzymały Hanna Milewska z Krotoszyna i Sabina Maciejczak z Kobierna.

To nie koniec sukcesów uczniów Szkoły Podstawowej nr 1 im. Powstańców Wielkopolskich w Krotoszynie. Pod koniec 1974 r. odbył się Festiwal Piosenki Harcerskiej, podczas której I miejsca zajęły: Beata Czajka i Małgorzata Moraś. 15 grudnia 1974 r. został założony zespół harcerski pn. „Andromeda”, a kierowniczką została Marlena Chyba. Pracę harcerzy koordynowała polonistka, Irena Kaczyńska. Szczep ten miał nosić imię Powstańców Wielkopolskich i stąd podjęto starania o nadanie takiego patrona tejże drużyny.

1 grudnia 1974 r. zmarł nauczyciel wychowania fizycznego magister Bohdan Olszewski. Uczniowie licznie, ze sztandarem na czele, uczestniczyli w ostatniej drodze swojego nauczyciela. -W dniu pogrzebu na cmentarz udali się wszyscy nauczyciele i młodzież naszej szkoły. Kondukt pogrzebowy rozpoczynał się delegacją niosącą sztandar szkoły. W szkole ogłoszono żałobę trwającą przez 6 tygodni. Przez ten czas uczniowie nosili żałobne opaski na tarczy szkolnej – możemy wyczytać w kronice szkoły. Nauczyciel był powszechnie lubiany, a jego nagła śmierć była ciosem dla wielu. Pół roku wcześniej skończył zaledwie 40 lat...

Rok 1975 powitano akademią z okazji 30-lecia wyzwolenia Krotoszyna. 20 stycznia Samorząd Szkolny zorganizował dla starszych uczniów zabawę karnawałową w Powiatowym Domu Kultury, a od 21 stycznia do 3 lutego trwały w Krotoszynie ferie zimowe.

cdn.